Зімняя казка
Канец, а можа сярэдзіна снежняПозні вечар… каля дзесяці.
На вуліцы ціха, дарога заснежана
Да палудня заўтра амальне прасці.
Глянб у вакно або выйдзі на ганак
вунь, у далечы агеньчык гарыць -
Гэта Зіма зорам шэпча пра ранак,
з елкамі снежнымі аб жыцці гаварыць.
Крылы Зімы бялюткія, мяккія,
Пёры — кусочкі мелкага ільду.
Зусім не калючыя парушынкі, якія
цяплее за попел, хрупчэй крышталю.
Узляцела анёлам Зіма ў нябёсы -
і пёры пухам з крылаў ляцяць,
Вецер калыша іх, вецер разносе-
Лёгкія сняжынкі па свеце імчаць.
Марудна кружыцца ў вальсе пушынкі
рвуцца кудысьці, ды ліпнуць к галлю.
Сцеляцца па змёршым свеце пушынкі
і каханнем сваім грэюць зямлю.
Так і ляжаць яны покрывам белым
глядзяць на зоры і мараць ізноў
у небе сабрацца вобдакам цэлым
і зноў аддаваць цяплынею любоў.
Знае Зіма, марны думкі сняжынак:
больш не падзеліш ледзяныя камы.
Як ні мацнелі жаданні пушынак,
вясною растае казка Зімы.
- Автор: Мария Н., опубликовано 06 января 2013
Комментарии